Çok enteresan bi gündü. Hiç beklemiyodum böle bişeyi. Ben bile kendimin neden orda olduğunu bilmezken onu orda görmek çok ilginçti.
Ama beni yanında istemedi. Halbuki şimdiki halinde olmasında benimde hatrı sayılır bi payım vardı. Neyse dedim içimden. Zamane gençleri böle diye avundum. Lakin çok istiyodum sormayı bu yaban ellerde napıyo diye. Beni görmezden gelince bende kenara çekildim. Usul usul izledim onu. Büyümüştü kereta. Duygulandım. Bi yandan da düşünüyodum. Ben burda napıyodum? Ne işim vardı? Hadi o gençti gezecekti tabi. Göreckti. Öğrenecekti. Oysa benden geçmişti artık. Unumu eleyip eleğimi asmıştım tabiri caizse. Ama sonuçta burdaydım.
Fazla soru sormanın alemi yoktu.
Dar sokaklarda dolaşıyodu. Sanki ürkekliği gitmişti. Eskiden çok utangaçtı oysa. Nasılda büyüyolar dimi? İnanmak güç. Bana geldiğinde çok ufak değildi. Bazı şeyleri biliyodu. Hatta aşinaydı. Ama bazı şeylere de çok yabancı. Ama çok inançlıydı. Hırslı, heyecanlıydı. Gelecekte iyi olacaktı. Başarılı ve azimli. İlk görüşte anlamıştım bunu.
Arkasından giderken daha iyi farketmiştim şimdi. Artık bana ihtiyacı yoktu. Gururlandım birden. Ki fazla yaşamam bu duyguyu. Tamam o zaman dedim o sağa ben sola dönerken çatal yolda. Görevlerimiz tamamlanmıştı. Onu da tebrik ettim kendimide. İyi şanslar diledim içimden. Gerçi ihtiyacı yoktu.Hiç bakmadım arkasından giderken. O da bakmadı zaten. Kendinden emindi.
Ben ise hala neden orda olduğumu düşünmeye başlamıştım çoktan.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder